مرد رفتگر آرزو داشت برای یکبار هم که شده موقع شام با تمامی خانواده اش دور سفره کوچکشان باشد و با هم غذا بخورند، او بیشتر وقت ها دیر به خانه میرسید و فرزندانش شامشان را خورده و همگی خوابیده بودند .

هر شب از راه نرسیده به حمام کوچکی که در گوشه حیاط خانه بود میرفت و خستگی و عرق کار طاقت فرسای روزانه را از تن می شست . تنها هم سفره او همسرش بود که در جواب چون و چرای مرد رفته گر ، خستگی و مدرسه فردای بچه ها و اینجور چیزها را بهانه می کرد و همین بود که آرزوی او هنوز دست نیافتنی می نمود .

     یک شب شانس آورد و یکی از ماشین های شهرداری او را تا نزدیک خانه شان رساند و او با یک جعبه شیرینی و چند تا پاکت میوه قبل از چیدن سفره شام به خانه رسید .

   وقتی پدر سر سفره نشست فرزندان هر یک به بهانه ای با پدر شام نخوردند .

   دلش بدجوری شکست وقتی نیمه شب با صدای غذا خوردن یواشکی بچه ها
   ا ز خواب بیدار شد و گفتگوی آنها را از آشپزخانه شنید :

  « چقدر امشب گشنگی کشیدیم ! بدشانسی بابا زود اومد خونه .

  با اون دستاش که از صبح تا شب توی آشغالهای مردمه .

   آدم حالش بهم میخوره باهاش غذا بخوره »

نويسنده : فرانک رجبی دوست | تاريخ : چهار شنبه 19 آذر 1393برچسب:داستان غمگین دستان پاک رفتگر,

| نوع مطلب : <-PostCategory-> |